خودنگاری اساس ارتباط بین سلامت روان و نوشتن است.شاید بپرسید: «خودنگاری چیست و چه ارتباطی با سلامت روان من دارد؟» خودنگاری از درون ما می‌آید. این نوع نوشتن، شخصی و احساسی است و لازم نیست به ساختار نوشته یا سایر قواعد نوشتاری مثل املا، نگارش و مطابقت افعال توجه کرد. خودنگاری کاری به درستی معنا ندارد؛ بلکه هرچه در ذهن و قلب می‌گذرد، روی کاغذ می‌آورد.
خودنگاری بیش از اینکه به وقایع، خاطرات، موضوعات یا شخصیت‌های داستان توجه کند، به احساسات توجه می‌کند. خودنگاری مانند نوشتن داستان است و ممکن است مراحل داستانی را طی کند: شروع، میانه و پایان.
اغلب، خودنگاری، آشفته و پیش‌بینی‌ناپذیر است و البته این ویژگی خوب خودنگاری است.
دکتر جیمز پنباکر در دانشگاه تگزاس، به‌طور ویژه ارتباط خودنگاری و سلامت روان را بررسی کرده است. در پروژه‌ی مهم تحقیقاتی‌اش، برای کشف فواید بالقوه‌ی نوشتن درباره‌ی احساسات روی سلامت روان، خودنگاری را پیشنهاد کرد. پروژه‌ی تحقیقاتی پنباکر بارها با نتایج مثبت تکرار شده است.
برای اینکه بتوانید درک بهتری از خودنگاری و فواید آن داشته باشید، از شما می‌خواهم که محقق خودتان باشید. قبل از شروع نوشتن، این دستورالعمل‌ها را بخوانید.
1. زمان: چهار روز متوالی، حداقل روزانه بیست دقیقه بنویسید.
2. موضوع: موضوع نوشته‌ی شما باید بسیار شخصی و مهم باشد.
3. به‌طور مداوم بنویسید: نگران نوع نگارش و دستور‌زبان نباشید. اگر حرفی برای گفتن ندارید، یک خط صاف بکشید یا آنچه را قبلاً نوشته‌اید، تکرار کنید. قلم را روی کاغذ نگه دارید.
4. فقط برای خودتان بنویسید: ممکن است نگران این باشید که کسی آن را بخواند و بخواهید آن‌ها را از بین ببرید یا پنهان کنید. فکر نکنید دارید برای کسی نامه می‌نویسید. این تمرین را به نامه‌نگاری تبدیل نکنید. این نوشته‌ها را فقط خودتان می‌خوانید.
5. قاعده‌ی فلیپ اوت (Flip-out) را رعایت کنید: اگر شروع به نوشتن کردید و احساس کردید نمی‌توانید درباره‌ی رویداد خاصی بنویسید و ذهنتان به حاشیه می‌رود، نوشتن را متوقف کنید.
6. انتظار چکمه‌های سنگین را داشته باشید: بسیاری از افراد به‌ویژه در روز اول، بعد از خودنگاری کمی احساس ناراحتی یا بی‌ارزش‌بودن می‌کنند. این احساس معمولاً طی یک یا دو ساعت از بین می‌رود
0 دیدگاه
ثبت دیدگاه